W 1885 roku, Okinawa została oficjalnie włączona do imperium japońskiego. W roku 1901 Gichin Funakoshi przygotowuje i przedstawia pokaz karate, po obejrzeniu którego wizytator szkół – Shintaro Ogawa, na którym pokaz zrobił bardzo dobre wrażenie czego efektem było sporządzenie dla rządu raportu o wychowawczo -zdrowotnych zaletach karate. Następstwem było wprowadzenie karate do kilku szkół na Okinawie. W następnych latach Funakoshi dokonywał licznych pokazów dla oficerów marynarki wojennej, a w 1921 roku wystąpił przed późniejszym cesarzem Japonii. Gdy miał 54 lata zaczął zawodowo nauczać karate. Było to jedyną możliwością utrzymania licznej już wtedy rodziny. Przez długi czas Funakoshi mieszkał w dzielnicy Suidobata, w bardzo skromnym pokoiku w domu dla studentów. W ciągu dnia świetlica służyła mu za dojo (miejsce ćwiczeń). W miarę upływającego czasu na treningi uczęszczało coraz więcej studentów, urzędników oraz przedstawiciele władz różnych uczelni tokijskich. Sytuacja finansowa poprawiała się stopniowo – szczególnie po napisaniu pierwszej książki o karate. Opublikowano ją w 1922 roku pod tytułem „Ryukyu Kempo, Karate”; czyli „Walka na pięści z wysp Ryukyu – Karate”.

System karate Funakoshiego zyskał akceptację i czynne poparcie profesora Jigoro Kano – twórcy systemu walki judo (łagodnej drogi), twórcy ówczesnego systemu wychowania fizycznego w japońskim szkolnictwie, pierwszego Japończyka, członka Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego. Staje się to początkiempopularyzacji karate w Japonii. W roku 1922 do 54 letniego Mistrza, przebywającego w Tokio, zwraca się w imieniu grupki młodzieży pewien Japończyk z prośbą o kilkanaście lekcji. Mistrz wysyła wówczas list do Azato i Itosu z prośbą o radę i ewentualne wyrażenie zgody na nauczanie karate. Otrzymuje ją wraz z przestrogami o niełatwej, odpowiedzialnej i czasami niewdzięcznej pracy instruktora karate. Zaczyna prowadzić zajęcia w świetlicy studenckiej zarabiając jednocześnie pracą stróża i ogrodnika na skromny pokój mieszkalny. W 1923 r. Tokio zostaje nawiedzone przez trzęsienie Ziemi. Funakoshi wraz z uczniami bierze udział w likwidacji tragicznych skutków kataklizmu. W roku 1935 otrzymuje, wybudowane przez Społeczny Komitet Wspierający Karate, swoje pierwsze prawdziwe dojo. Nad drzwiami widniał napis: „Shotokan”. Wyraz Shoto znaczy falista sosna, a kan – dom. Zatem Dom Falistej Sosny. ( Shoto – był to literacki pseudonim Funakoshiego z okresu jego młodości, wyraz Jego umiłowania do przyrody . Funakoshi był bowiem równieZ i poetą. Przez ponad 4 lata do nowego dojo przychodziło tak wielu chętnych, ze ćwiczenia odbywały się nawet na ulicy przed dojo. Wiosną 1940 roku dojo zostało kompletnie zniszczone podczas wielkiego bombardowania. G. Funakoshi nie były również obce nauki buddyjskich sekt oraz system Zen. Uprawianiu sztuki budo nadał cechy właściwe systemowi wychowawczemu. Ciągle go doskonalił. Prowadząc zajęcia karate z młodzieżą nie przywiązywał uwagi do bezwzględnego trzymania się starych wzorów technicznych. Pod tym względem był tolerancyjny. Ciągłe poszukiwanie nowych form uważał za rzecz naturalną. Sam poszukiwał stale nowych metod i rozwiązań. Funakoshi wzbogacił karate w stosunku do starej szkoły Shuri (Azato i Itosu) o elementy judo i kendo, adaptował techniki z innych szkół, wprowadził nowe metody treningowe. Jego syn Yoshitaka, uważany za jednego z najlepszych karateków, wprowadził nowe techniki nożne.

Funakoshi podkreślał znaczenie filozofii i reguł -życia opartych na praktyce sztuki karate. Często cytowane są Jego słowa: ” Jak gładka powierzchnia zwierciadła odbija wszy.\1ko, co znajduje się przed nią, jak cicha dolina wzmacnia najsłabsze dźwięki, tak studiujący karate musi wyrzucić ze swego umysłu wszelkie samolubne i złe myśli, by móc właściwie reagować na wszystko, co znajduje się przed nim. ” W naukach Mistrza Funakoshi można znaleźć pierwiastki wspólne z tym, co stanowi istotę Zen. Pierwiastki te pojawiają się nie tylko u Gichina Funakoshi, ale również u Jigoro Kano, a najwyraźniej u Mirohei Ueshiby, twórcy systemu Aikido – drogi doskonałej harmonii umysłu i ducha. Funakoshi nigdy nie próbował wykazać wyższości swej sztuki nad jakąkolwiek inną.

Karate-do według Gichina Funakoshi to nie tylko zdobywanie umiejętności obronnych. lecz także nauka jak być dobrym i prawym człowiekiem. Często mówił swoim uczniom, ze ten kto myśli tylko o sobie i nie 1.WI’aca uwagi na innych nie nadaje się do nauki karate. Funakoshi pozostał aktywny do ostatnich dni życia. Jeździł nieustannie na turnieje, odwiedzał sekcję, intensywnie uczestniczył w życiu kulturalnym. szczególnie cenił sobie wieczory poetyckie. Zmarł 14listopada 1957 roku, w wieku 89 lat.